"Ne için yaşıyorum" diye sorduğumuzda kendimize,yanlış cevap veririz kandırırız çoğu zaman kendimizi..En başından beri tek yaşama sebebimiz egomuz...
Doğmamız ile başlar...İlk başlarda ailemiz besler onu."Benim bebeğim en tatlısı ...benim çocuğum en akıllısı..." benzeri karşılaştırmalarla mükemmeliğe odaklayarak büyütür bizi...
Ergenlikte zirve yapar ve blue çağını yaşar egomuz ...kendim,ben kavramları ağır basmaya başlar.zaten ailenin verdiği altyapı da var..Eğitim sistemindeki sınava dayalı ve alternatifsiz yapı da kamçılar egomuzu...
Tam bi birey olduktan ego dediğimiz basit ve büyük yapı için yaşadığını anlar insan...Zorlanırsa hemen yıpranır legodan yapılmış bi oyuncak gibi dağılır..Beslenirse dengesizce büyür ve yalnızlaşır..
